Ileż to razy w naszym życiu gorszyliśmy się tak, jak faryzeusze w dzisiejszej Ewangelii? “Taki zły człowiek, a Bóg mu błogosławi !?!?!?” Dlaczego mnie Bóg nie wysłuchuje, dlaczego ja stale jestem na przegranych pozycjach, dlaczego Bóg “zadaje się z grzesznikami”? Można by mnożyć tego rodzaju “zgorszenia”. “Biada gorszycielom!” Ale czasami chciałoby się powiedzieć także “Biada gorszącym się!” Ileż w takich zgorszeniach obłudy i fałszu, ileż zazdrości i zawiści, ileż pychy i zadufania? I to właśnie wyrzuca Jezus faryzeuszom. Bo On widzi głębiej niż ludzkie oczy, bo On “przyszedł do chorych i do grzeszników, a nie do tych, którzy się dobrze mają“.
I znowu, Bóg-Jezus Chrystus, pochylający się nad ludzką niedolą i ludzką słabością. Nie pochwalający jej i nie akceptujący ludzkich grzechów, ale widzący w człowieku dobro i jego chęć, pragnienie powstania i zmiany. Jawnogrzesznica z dzisiejszej Ewangelii została pochwalona nie za popełnione grzechy, ale za pokorne uznanie swoich słabości i wyznanie swoich grzechów, za chęć zmiany życia, za pragnienie nawrócenia. A to jest to podstawowy i nieodzowny warunek Łaski.
I to właśnie dokonało się w jawnogrzesznicy z dzisiejszej Ewangelii, ale jakoś nie mogło się przebić, nie mogło się dokonać w sercach gorszących się faryzeuszy. Czy we mnie – przy całej moje świętości – nie ma właśnie tego, faryzejskiego zdziwienia i zgorszenia, zazdrości i pogardy?
Czy ja -czasami- gorsząc się nie jestem podobny do nich?
Wasz Proboszcz O. Andrzej Mikołajczyk O.Carm
11 niedziela zwykła rok C 12.06.2016
